Ζούμε μια παράδοξη κατάσταση: καθώς η δημοκρατία ζωντανεύει στους άλλους, μοιάζει να σβήνει σιγά σιγά σε μας. Η μεταδοτική ελευθερία που απλώνεται στον πλανήτη μας και συμπίπτει με την κατάλυση των αυστηρών πολιτικών διαχωρισμών στις ανεπτυγμένες χώρες, έχει σαν αποτέλεσμα να μας στερεί από ένα ατού: από το στήριγμα ενός εχθρού,
-...Ζήτω λοιπόν οι ηδονές, όλες οι ηδονές! Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν οι Πασκάλ Μπρύκνερ και Αλέν Φινκελκρό (κι ίσως μαζί τους κι ο αναγνώστης).
Πράγματι, όταν ο άνθρωπος τελείωσε με το φίλο του, αφήνοντας τον μισοπεθαμένο, σφουγγίστηκε μ' ένα δαντελένιο μαντίλι, ήπιε ένα ποτήρι μεταλλικό νερό κι έσπευσε να εξασκήσει επάνω του το θλιβερό του υπούργημα.
Η φιλία του Γκαμπριέλ και του Λυκ ήταν επικεντρωμένη στις γυναίκες και στο μυσρήριό τους. Ενώ ο Γκαμπριέλ δεν άρχιζε μια περιπέτεια δίχως, ταυτόχρονα, να επιδιώκει μια άλλη, ο Λυκ ξεκινούσε πάντα ένα δεσμό με το μόνιμο φόβο μην τελειώσει πολύ σύντομα. Ο πρώτος έδινε τα πάντα για τους θριάμβους του κρεβατιού που απαιτούν μια κάποια υγεία και πολλή ψυχραιμία· ο δεύτερος υπέτασσε τις ματαιότητες του ερωτισμού στην κυριαρχία του αισθήματος.
-...Στο θείο βρέφος, ο συγγραφέας των Μαύρων φεγγαριών του έρωτα και της Μελαγχολικής δημοκρατίας το γλεντάει κυριολεκτικά αφήνοντας ελεύθερη την αναρχική φαντασία του αλλά, σε τελική ανάλυση, μας ζωγραφίζει έναν άγριο πίνακα της ανθρωπότητας, όπου βρίσκουμε τα πάντα:
Το "Ένας καλός γιος" είναι η ιστορία ενός παιδιού με εύθραυστη υγεία που γεννιέται μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο σε μια οικογένεια αυστριακής καταγωγής και γερμανικής παιδείας....