Στο μαγικό δάσος με τα θαυμαστά συνεχόμενα ξέφωτα, όπου έπαιζε το φεγγάρι τις ασημόχροες νότες του συμπληρώνοντας την πανδαισία αυτή φωτός και σκότους επαναλαμβανόμενη, το σκοτάδι ήταν για να κουρνιάζεις ν ακυρώνεις ίσως κάποιες πληγές, να ξεφεύγεις από τα όρια του χρόνου....
Εξαιρετικά συμπυκνωμένη ολόκληρη η εσωτερική πορεία ζωής της γυναίκας, που πολύ μεγάλη πια, την εξομολογείται στην κόρη της, η οποία έπαιζε ένα τόσο σημαντικό ρόλο στην εσωτερική της απελευθέρωση....
Ένα σπονδυλωτό μεγάλο αφήγημα που περιέχει ενσωματομένο και το "Ο άνθρωπος κι ο κήπος του" και εκφράζει την ατμόσφαιρα του τέλους των καιρών που ζούμε τώρα, και τον τρόπο που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα γύρω συμβαίνοντα ψυχολογικά για να επιζήσουμε....
Το βιβλίο αυτό με τον γενικό τίτλο "Ονείρου ανάβαση" πιο μικρών και πιο μεγάλων πεζογραφημάτων μου, χωρίζονται σε δύο μέρη που αναλύω πιο κάτω, αλλά και σε δύο μεγάλες ενότητες: Προηγείται η νουβέλα "Υπάρχει ακόμα ελπίδα" και ακολουθεί το "Ονείρου ανάβαση" που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο....
Καθώς ο αναγνώστης θα προχωρεί στο διάβασμα αυτού του κειμένου θα καταλάβει σε τι προσπαθώ να απαντήσω, ίσως νοιώθοντάς το και ως υποχρέωσή μου! Το έναυσμα αυτής της γραφής προήλθε από ένα γράμμα πολύ αγαπητού μας φίλου από το οποίο παρακινήθηκα! Σε όλον αυτόν τον κύκλο των αναμνήσεων -όπου δεν υπάρχει ούτε ίχνος μυθοπλασίας-, ας περιηγηθεί μαζί μου σε χρόνους που πέρασαν, στην ανθρώπινη ουσία που αφήνει ο άνθρωπος καμιά φορά ως απαύγασμα ακόμα και όταν δεν ζει πια! Να! λοιπόν ένα ταξίδι πολλές φορές άνοιξης στη μέση του βαρύ χειμώνα ή και μια φωναχτή παρουσία νιάτων καρδιάς που εν τέλει όλοι μας διαθέτουμε έτσι και θελήσουμε να ψάξουμε μέσα μας πιο βαθειά! (αντί προλόγου)...
Σκέφτηκα λοιπόν πως μπορούμε έτσι να κολυμπήσουμε νοερά μέσα σε αυτό το ασύλληπτο χάος δίχως τέλος ή αρχή, όμως χωρίς να κουβαλάμε τ ανθρώπινα βαρίδια της τόσο γερής πτώσης που περνάμε τώρα....