Όταν πρωτάκουσα την απελπισμένη κραυγή κάποιου γονιού "χάνω το παιδί μου", στην αρχή σφίχτηκε η καρδιά μου, συμπόνεσα το γονιό και συμμερίστηκα κι εγώ την απελπισία του....
Γιατί μαλακώνει η καρδιά τις άγιες μέρες και φιλιώνουν οι εχθροί; Πώς ένα τόσο δα βρεφάκι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και να συγκινήσει τους ανθρώπους; Ανήμερα των Χριστουγέννων, σε ένα καλυβάκι αποκλεισμένο από το χιόνι, τα παιδιά κάθονται αμίλητα μπροστα στο τζάκι κι ο πατέρας εύχεται να μπορούσε να γιορτασει και να χαρεί η οικογένειά του....
Η Ιστορία της Εκκλησίας µας, όπως καταγράφεται από τους Συναξαριστές µε ειλικρίνεια, αποδεικνύει ότι οι νέοι, όποτε βρίσκουν άξιους οδηγούς να βαδίζουν µπροστά τους, κάνουν απροσδόκητες και θαυµαστές προόδους στην αρετή...