Τελικά η ζωή μας είναι μια συρραφή παραμυθιών που απαρτιώνται ή όχι σ ένα όλον; Ή μήπως έχουμε τόσο μεγάλη την ανάγκη παραμυθίας (= παρηγοριάς) που μετασχηματίζουμε τη ζωή μας σε παραμύθια; Ίσως είναι και τα δύο....
Όταν αφήνεις τα λόγια και τις πράξεις του παρελθόντος να κλειδώσουν το τώρα, όταν ο φόβος για το μέλλον σκιάζει το παρόν, τότε αυτό γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνει την πραγματική του σημασία....