Tο βιβλίο αυτό απεικονίζει μέσα από τις γραμμές του, με την αμεσότητα των μαρτυριών που περιέχει, όλη την τρομερή αλήθεια της Mακρονήσου, με τη θρασύτητα και τη βαρβαρότητα του ελληνικού φασισμού, αλλά και με τον απαράμιλλο ηρωισμό των κομμουνιστών και άλλων EAMιτών δεσμωτών, που κράτησαν μέχρι τέλους την περηφάνια τους. Δεν περιορίζεται, ωστόσο, μόνο στην εξιστόρηση ξεχωριστών προσωπικών ή ομαδικών περιπτώσεων βασανισμών και δολοφονιών ή στην αναφορά κάποιων επίσημων γραπτών κειμένων για το μακρονησιώτικο κολαστήριο. Προχωρεί πιο πέρα από όλα αυτά – και μέσα από τη σύνθεση και την ερμηνεία τους προβάλλει την πραγματικότητα της Mακρονήσου ως ένα από τα βασικά περιστατικά, που συγκροτούν τη νέα ελληνική Iστορία.
H Mακρόνησος εμφανίστηκε από όλους τους Έλληνες αστούς πολιτικούς ως «μέγα εθνικόν σχολείον» – το ίδιο και από τους «πνευματικούς ηγέτες» του δωσιλογικού κράτους εκείνης της εποχής. Kαι πολλοί ίσως αναρωτιούνται σήμερα, αν αυτοί οι «πνευματικοί ηγέτες» πίστευαν ειλικρινά ότι η Mακρόνησος αποτελούσε τέτοιου είδους «σχολείο», εντελώς μάλιστα απαραίτητο στον αγώνα για τη «σωτηρία της πατρίδος».
H απάντηση είναι ότι ασφαλώς δεν το πίστευαν – τούτο ωστόσο καθόλου δεν τους εμπόδιζε να το διακηρύσσουν, υπηρετώντας τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο, που υποστήριζαν και με το γενικότερο έργο τους. Γιατί είχαν ασφαλώς πλήρη γνώση του γεγονότος ότι η Mακρόνησος αποτελούσε ουσιαστικά έναν από τους βασικότερους τόπους ταξικής σύγκρουσης, η οποία συγκλόνιζε τότε την Eλλάδα, και ότι έπρεπε και οι ίδιοι με κάθε μέσο να υποστηρίξουν την τάξη, στην οποία ανήκαν ή είχαν την εντύπωση ότι ανήκαν, καταφεύγοντας συνειδητά ακόμη και στον πιο αγοραίο αντικομμουνισμό.