Γεννημένος στην Ιρλανδία το 1955, ο Κολμ Τόιμπιν θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς της γενιάς του. Μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας και προσφάτως ποιητής, άνθρωπος του πάθους και δεξιοτέχνης του λόγου, λιτός και ακριβής, ασυμβίβαστος και ταυτόχρονα τόσο ευαίσθητος απέναντι στις ανθρώπινες αδυναμίες, μας μεταφέρει με την πεζογραφία και τις αφηγήσεις του την ουσία της ζωής χτίζοντας δυνατούς και ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Μεγάλωσε σε οικογένεια ιδιαιτέρως πολιτικοποιημένη, δεδομένου ότι ο παππούς του και ένας θείος του ήταν μέλη του IΡA και σε ένα σπίτι όπου, όπως έχει πει ο ίδιος, "επικρατούσε σιωπή". Στα 17 του γοητεύτηκε από τον Χεμινγουέι και, μέσω αυτού, από την Ισπανία όπου εγκαταστάθηκε για μερικά χρόνια. Εκεί έγραψε και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Ο Νότος". Επιστρέφοντας στην Ιρλανδία ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία. Κυριότερα έργα του είναι: "The South", 1990, Irish Times/Aer Lingus Literature Prize, "The Heather Blazing", 1992, Εncore Award, "Homage to Barcelona" (δοκίμιο), 1990, "Bad Blood: A Walk Along the Irish Border" (περιηγητικό δοκίμιο), 1994, "The Sing of the Cross: Travels in Catholic Europe" (περιηγητικό δοκίμιο), 1994, "The Story of the Night", 1996 (ελλ. έκδ. "Λίγο πριν την αυγή", εκδ. Φυτράκη, 1998), "The Blackwater Lightship", 1999, "The Master", 2004 ("Ο δάσκαλος", μυθιστόρημα αφιερωμένο στον Χένρι Τζέιμς, ελλ. έκδ. Ωκεανίδα, 2007, βραβεία IMPAC International Dublin Literary Award, Stonewall Book Award, Lambda Literary Award και βραχεία λίστα υποψηφιοτήτων για το Booker), "Brooklyn", 2009, Costa Book Award, "The Empty Family", 2010, "The Testament of Mary", 2012, κ.ά. Tο 1995 τιμήθηκε με το βραβείο Ε.Μ. Forster της Αμερικανικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών. To 2007 εκλέχθηκε μέλος της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας, η Έιλις, ένα κορίτσι από φτωχή οικογένεια, όπως και οι περισσότεροι νέοι δυσκολεύεται να βρει δουλειά....
Οι δρόμοι είναι έρημοι τις νύχτες και οι άνθρωποι δεν προσέχουν τίποτα γύρω τους, όχι γιατί δεν υπάρχει τίποτα, αλλά γιατί, απλώς, έχουν συνηθίσει να μη βλέπουν....