Ο κάθε ένας από εμάς, μπορεί να γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ πολιτισμικού και φυσικού περιβάλλοντος, μέσα από την ανάσχεση της αλλοίωσης των τοπίων και την προστασία τους ως κοινού πολιτιστικού και περιβαλλοντικού πόρου, σώζοντας έτσι τόσο την συνολική κληρονομιά του τόπου όσο και την συλλογική και προσωπική του ιστορία...
Εξετάζοντας τη διαχείριση του τραγικού στο έργο του Παπαδιαμάντη και του Βιζυηνού στην ουσία επιχειρούμε μια ανάγνωση της αρχαιοελληνικής παράδοσης, όχι για να προτείνουμε μια νέα θεωρία του μυθιστορήματος και της καταγωγής του μέσα από κάτι χαμένο στο βαθύ παρελθόν, στο χρόνο, αλλά για να δούμε τους δεσμούς του τόπου, τις επιρροές, τις συνέχειες ή τις ασυνέχειες του μύθου, του λόγου και της ιστορίας....