Το βιβλίο της Φίσερ-Λίχτε Θέατρο – Θυσία – Τελετή: Μορφές πολιτικού θεάτρου έρχεται να εμπλουτίσει αποφασιστικά την ελληνική βιβλιογραφία: όχι μόνον διότι παράγεται από μια επιστημονική ‘γραμμή’ που, προτάσσοντας την παράσταση έναντι του κειμένου, δεν έχει ακόμη εγκατασταθεί αναμφίλεκτα στο ελληνικό θεατρολογικό τοπίο ̇ ούτε γιατί προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες και αναλύσεις για θεατρικά είδη που είναι, σε μεγάλο βαθμό, άγνωστα (και) στον Έλληνα αναγνώστη (όπως το φασιστικό θέατρο, τα σοβιετικά και σιωνιστικά θεάματα) ̇ αλλά και γιατί μπορεί να μας κάνει να στοχαστούμε και να αναστοχαστούμε γόνιμα γύρω από ένα κομβικό ζήτημα της νεοελληνικής θεατρικής ζωής: τη συζήτηση για το ποιος υπήρξε, ποιος είναι και ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος (ή οι ρόλοι) των παραστάσεων αρχαίου δράματος στο σύγχρονο θέατρο – αλλά και κόσμο...
Τι κοινό μπορεί να έχουν η πρωτοπόρα Ελληνίδα φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν, η Lou Andreas Salomé, που έκανε τον Νίτσε να κλάψει, ο Άλκης Θρύλος/η Ελένη Ουράνη, χαλκέντερη κριτικός θεάτρου για πενήντα χρόνια στη Νέα Εστία, ο Φραγκοσυριανός δημοσιογράφος και ακούραστος μεταφραστής Λέων Κουκούλας, ο δημοτικιστής της γενιάς του ’30 Βάσος Δασκαλάκης, ο Τάσος Μπαντής του Θεατρικού Οργανισμού «Μορφές», ο σύγχρονός μας ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Δημήτρης Τάρλοου και μια πλειάδα ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί τους, όλες και όλοι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης, που έζησαν και έδρασαν τον μακρύ 20ό αιώνα; Όλες και όλοι ασχολήθηκαν με τον Ίψεν ως δραματουργό με μεγάλη επιδραστικότητα στην τέχνη και την κοινωνία, ο οποίος με τα ρεαλιστικά έργα του άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το άτομο, είτε μέσα στον γάμο είτε μέσα σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα...
Σφυρηλατημένη στο αμόνι του αττικού δράματος, η ματιά του Τερζόπουλου παραμερίζει τα ιδεολογικά συντρίμμια και αναδεικνύει τις τραγικές διαστάσεις του μυλλερικού έργου δίνοντας φωνή σ’ ένα θέατρο που συνδιαλέγεται με την τραγωδία - Frank Raddatz...
Η κριτική θεάτρου δεν είναι μια ευκαιριακή και ληξιπρόθεσμη διατύπωση θεωρητικού λόγου, αλλά μια βάση για έναν διάλογο στο πέρασμα του χρόνου μεταξύ κριτικού και καλλιτεχνών...
Η Ελένη Νεγρεπόντη-Κορύλλου-Ουράνη και τελικά ο Άλκης Θρύλος ανήκει στις εξέχουσες προσωπικότητες των ελληνικών γραμμάτων που σφραγίζει με την παρουσία της τον πνευματικό ορίζοντα του 20ού αιώνα...
In "Anastenaria: Ritual, Theatre, Performance; An Experiential Study", Ioli Andreadi, a theatre director and playwright who works internationally creating original, deeply personal pieces of theatre and performance, uses her field research in Nothern Greece in order to tell a tale about a contemporary, fascinating, silent community of firewalkers and her own engagement with them, as it progresses with time and involvement...
Το βιβλίο τούτο, που εκδόθηκε αρχικά το 1959, ήταν το πρώτο που έκανε την απόπειρα να δει εποπτικά τον Μπρεχτ, "τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη, το θεωρητικό του Θεάτρου και την πολιτική φυσιογνωμία"....
Η σκηνή μπορεί όντως να γίνει ο κοινός και κεντρικός τοπολογικός όρος τόσο της φιλοσοφίας, όσο και του θεάτρου, ένα ενδιάμεσο δυναμικό πεδίο της εφαρμοσμένης φιλοσοφίας και του στοχαστικού θεάτρου (λες και υπάρχει γνήσιο θέατρο που δεν στοχάζεται)....