«Πενθώ, πενθώ μέρες τώρα / Το μολύβι μου από μόνο του έβγαλε φτερά και κάθε / και κάθε φορά που ένας λυγμός μου γινότανε λέξεις αυτό πετούσε μακριά μου». Στο ποίημά της «Δεν συνηθίζω», δηλώνει την άρνησή της να δεχτεί τη βία, τους πολέμους, αλλά και την αδυναμία της Ποίησης να κάνει κάτι δραστικό, για όλα αυτά. «Και συ, Ποίηση, πού χάθηκες; Ξεχάστηκες σαν υπνοβάτης, ανάμεσα σε άγραφες κόλλες;».