«Η βαθιά συγκίνηση που ένιωσα κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες μού έβαλε στο νου ότι πρέπει να καταδυθώ σε αυτές τις εικόνες και να προσπαθήσω να φέρω στην επιφάνεια με φράσεις και λέξεις όλες τις καταστάσεις που αναδεύονται και συγκρούονται κάτω από τις ασπρόμαυρες επιφάνειες δημιουργώντας αυτό το φωτογραφικό αποτέλεσμα. Όχι, ότι οι εικόνες αυτές δεν έχουν την δύναμη να βροντοφωνάξουν αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν. Εγώ μια υπενθύμιση θέλησα να κάνω για την βαρύνουσα σημασία που έχουν στην ζωή μας και τίποτα άλλο. Τώρα αν τα κατάφερα είναι ένα άλλο κεφάλαιο που εσείς και ο χρόνος θα το πιστοποιήσετε. Πιάστηκα λοιπόν από τους άξονες της δομής τους και βυθίστηκα πίσω από το μαυρόασπρο σύμπαν τους προσπαθώντας να βρω τις πηγές της μελαγχολίας που διαχέεται όταν τις κρατήσεις στα χέρια σου και τις κοιτάξεις προσεχτικά. Μια μελαγχολία που αναβλύζει από μια τυφλή έρπουσα και άλαλη διάψευση. Μια μελαγχολία που άλλοτε γίνεται πόθος φυγής και άλλοτε γίνεται σωτήριο σημειωτόν.»