Το δοκίμιο "Το μεταμοντέρνο σονέτο" εκκινεί από το έργο του μέγιστου σονετογράφου Λορέντζου Μαβίλη, το οποίο αντανακλά καλαίσθητα και βαθυστόχαστα τη μετάβαση από τον ρομαντισμό στον ρεαλισμό....
Ο ΜΑΗΣ Αχ, θέλω να γράψω ένα ποίημα, ποίημα, ναι, αληθινό για τον μεγάλο μήνα Μάη μα δεν μου βγαίνει (μήπως στέρεψε η έμπνευσή μου;) δεν μου βγαίνει με τίποτα γι'' αυτό κι εγώ μην έχοντας άλλο προνόμιο πάρεξ μονάχα το μυαλό μου σκύβω και λέω ταπεινά: · Θεέ μου, Σ'' ευχαριστώ που ζω σχεδόν καλά για έναν ακόμα λουλουδιασμένο Μάη (πάει, δεν πάει πια η φορτική ζωή μου μα) το βάρος του σταυρού μου εγώ σηκώνω με χαρά κι έτσι ενάρετα βαδίζοντας εδώ κι εκεί χαίρομαι που ο Μάης δεν έβρεξε πολύ, δεν χιόνισε (αυτά τα κάνει ο χειμώνας) χαίρομαι που οι περισσότεροι συνάνθρωποί μου απολαμβάνουνε την άνοιξη, τον Μάη, άντρα δυνατό και όμορφο...
Ο ΠΕΤΕΙΝΟΣ Στη γειτονιά μου ένας πετεινός κάθε πρωί (ενίοτε και μεσημέρι) λαλεί διαλαλεί με διάτορη οξεία φωνή τον ερχομό της νέας μέρας όχι όμως πάντοτε άλλοτε λαλεί κι άλλοτε όχι ίσως γιατί να τον παίρνει ο ύπνος ανάμεσα σε τόσες όμορφες κοτούλες ύπνος γλυκός, ο πιο γλυκός ο πρωινός ο ύπνος λίγο πριν ξημερώσει προτού η ροδοδάχτυλη αυγούλα στον ουρανό γαρίφαλα σκορπίσει κατακόκκινα τότε που ο πετεινός της γειτονιάς μου ή κοιμάται ή λαλεί τις περισσότερες φορές όμως λαγοκοιμάται σε κάποιας κότας τη γλυκιά αγκαλιά...