Τα έτη 1924-25 σημαδεύτηκαν από κρίση στις ελληνοβουλγαρικές σχέσεις. Η κρίση πυροδοτήθηκε από το φόνο 17 σλαυοφώνων χωρικών κοντά στο χωριό Τερλίζ της Δράμας από την πολιτοφυλακή των Μικρασιατών προσφύγων. Η ένταση κορυφώθηκε τον Οκτώβριο του 1925 εξαιτίας του φόνου ενός Έλληνα λοχαγού και του ιπποκόμου του, ο οποίος έφερε λευκή σημαία, στη στενωπό του Δεμίρ Καπού. Ο ελληνικός στρατός εισέβαλε εις αντεκδίκηση στο βουλγαρικό έδαφος και προέλασε ώς την πόλη του Πετριτσίου. Ο παρ ολίγον ελληνοβουλγαρικός πόλεμος ανύψωσε το κύρος της δικτατορίας Πάγκαλου στο εσωτερικό, αλλά επέσυρε την καταδίκη της Ελλάδας στο εξωτερικό και βοήθησε τη Βουλγαρία να εξέλθει από τη διεθνή απομόνωση, που την είχε ρίξει η ήττα στον Μεγάλο Πόλεμο. Καθ όλο αυτό το διάστημα, ένοπλα σώματα χωρικών, εκμεταλλευόμενα την πολιτική κρίση, διέσχιζαν εκατέρωθεν τη μεθόριο με σκοπό τη δολιοφθορά, την κατασκοπεία και τη ζωοκλοπή.