Δεν ήταν μόνο η επιθυμία μου να καταγράψω τη δραστηριότητα του ΙΚΑ στην πενταετία 1994-1998 που με υποχρέωσε να γράψω αυτό το βιβλίο. Ήταν επίσης και η έλλειψη γνώσης και πληροφόρησης των ασφαλισμένων για το έργο που συντελέστηκε την περίοδο αυτή, τόσο στο μεγάλο μας ασφαλιστικό φορέα όσο και στην κοινωνική ασφάλιση γενικότερα. Ήταν ακόμα η υποχρέωση που είχα απέναντι στην κυβέρνηση, στους ασφαλισμένους και στην κοινωνία να καταθέσω την προσωπική εμπειρία και τα απολογιστικά δεδομένα των πέντε χρόνων που υπηρέτησα στο ΙΚΑ και να καταγράψω τις προτάσεις μου, ως αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας, για την αντιμετώπιση της επερχόμενης κρίσης. Βεβαίως δεν υποστηρίζω ότι όλα διορθώθηκαν και ότι δεν παραμένουν προβλήματα και ακόμα δεν ισχυρίζομαι ότι εξασφαλίστηκε η βιωσιμότητα του συστήματος. Είναι προφανές, όμως, ότι επιτεύχθηκε η απαραίτητη οικονομική ισορροπία, ώστε να διασφαλιστούν οι υποχρεώσεις προς τους ασφαλιζόμενους και να δρομολογηθούν όλες εκείνες οι προϋποθέσεις οι οποίες είναι αναγκαίες για την οργανωτική ανασυγκρότηση και το λειτουργικό ανασχεδιασμό, που θα αποτελέσουν τα θεμέλια του ΙΚΑ τον επόμενο αιώνα. Κυρίως, όμως, επιτεύχθηκε η θωράκιση των αρχών του κράτους πρόνοιας και η αποτροπή της διάβρωσής του από τη νεοφιλελεύθερη επέλαση.