Δώδεκα κείμενα που μορφολογικά κινούνται στον χώρο μεταξύ της σύντομης νουβέλας, του διηγήματος-μπονζάι και του πεζοποιήματος. Οργανωμένα σε τέσσερις «αστερισμούς», διαγράφουν μια πορεία με πρώτο της σταθμό εκείνο το γλυκόπικρο ίζημα σκληρότητας και τρυφερότητας που αφήνουν οι παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις. Στο επόμενο «ζώδιο» ο φακός αλλάζει, γίνεται πιο ευρυγώνιος, σε μια προσπάθεια να συλλάβει όψεις της πόλης και των ανθρώπων της που κατά κανόνα παραμένουν στο περιθώριο. Χωρίς να αλλάζει εστιακή απόσταση, ο φακός στρέφεται στη συνέχεια προς τα μέσα, και η γραφή γίνεται πιο «ψυχεδελική», διασχίζοντας εσωτερικά ονειρικά τοπία που γρήγορα μετατρέπονται σε εφιάλτες. Η πιο ελλειπτική, θραυσματική και ποιητική γραφή του τελευταίου μέρους προσπαθεί να λειτουργήσει θεραπευτικά, επιστρέφοντας στις πηγές.