Θεωρούσα πάντοτε πως «ο ανεξέταστος βίος ου βιωτός». Και η φιλοσοφία, ως προσωπικός αναστοχασμός και ως πλαίσιο συνεχούς κριτικού διαλόγου με τον εαυτό μας και με τους άλλους, δεν συνιστά απλώς μια θεωρητική ζήτηση, αλλά και «τρόπο ζωής» ή «τέχνη του βίου». Οι εννοιολογικές αναλύσεις, ο διεξοδικός ορθολογικός έλεγχος των πεποιθήσεων, η προσπάθεια να διαμορφώσει κανείς μια συνολική και συνεκτική εικόνα του κόσμου και της θέσης του ανθρώπου μέσα σ'' αυτόν, πρέπει να έχουν ένα πρακτικό αντίκρισμα για τη νοηματοδότηση του βίου και τη ρύθμιση του πράττειν με αναφορά σε ορισμένες αξίες. Με γοητεύουν κατά βάθος τα «ανοιχτά» ερωτήματα του στοχασμού που μας φέρνουν αντιμέτωπους με τα όρια του νου και της γλώσσας. Αυτά τα ερωτήματα, που αναδιατυπώνονται και μετατοπίζονται μέσα στον χρόνο, παραμένοντας συνήθως αναπάντητα στον πυρήνα τους, ήταν και είναι για μένα η πηγή του «θαυμασμού» που δεν αποτελεί ένα απλό έναυσμα, αλλά συνοδεύει διαρκώς το γνήσιο φιλοσοφείν σε κάθε του έκφανση.