Στα Ιδιότροπα διηγήματα υπάρχει χώρος - για την γέννηση και την εξέλιξη της έμπνευσης, - για παράξενα όνειρα και αφηγήσεις, - για το αρχέτυπο της Κουροτρόφου, όπου εξισώνονται η Πιθικίνα, η Γυναίκα και η Παναγία ως Κουροτρόφοι, - για την Μυστική διαδρομή, η οποία οδηγεί στην Αλεξάνδρεια του 2ου μ...
Σαν αφθαρσία μέσα μας Με έτρωγε το ερώτημα πως γίνεται όταν διαβάζουμε Καβάφη να συγκινούμαστε αλλά να μην καταλαβαίνουμε ακριβώς γιατί, οπότε προσπάθησα να απαντήσω...
Ένα παραμύθι για τον κύριο Τίποτα στη χώρα του «Πουθενά»! Ένας τρόπος να μεγαλώσει το «λίγο» της ζωής μας από το «πολύ» της φαντασίας μας! Ένα παραμύθι που μας οδηγεί στην καρδιά της Τέχνης, εκεί που το χτυποκάρδι και η αγωνία της ζωής μας μετατρέπεται σε αεράκι, σε ανανεώσιμη μορφή ενέργειας, και μας παρασύρει σε αυτό που «υπάρχει» αλλά δεν το «ξέρουμε», σε μια νέα διάσταση που επανακαθορίζει το «μέτρο» σε όλα...
Δύσκολες οικογενειακές σχέσεις, παράτολμες κινήσεις, εθισμοί κι ένας αστερισμός εφήμερων γνωριμιών συνθέτουν τον καμβά της περιπέτειας όπου οι ήρωες δοκιμάζουν τα όριά τους...
- Πως συναντώνται οι ιστορίες των ανθρώπων; - Γίνεται το δικό μου βίωμα να έχει θέση στην δική σου την ζωή; - Μπορεί η ιστορία η δική μου να συγκινεί και εσένα, να σε προβληματίζει, να σε ευαισθητοποιεί, να σε αφορά εν τέλει; Στην Κουρελαρία, ο Σταμάτης Κωνσταντινίδης αφηγείται είκοσι πέντε ιστορίες μιας προσωπικής διαδρομής από την παιδική του ηλικία μέχρι σήμερα...
Για πολλά χρόνια, θέματα όπως το κατηγορικό πρόσταγμα και η ηθική ελευθερία, καλλιεργημένα με οίστρο από τους σκαπανείς του είδους, εξήπταν την κριτική ικανότητα και εμπλούτιζαν την ποιότητα της ανθρώπινης σκέψης...
«Η παρούσα συστηματική έρευνα του Θανάση Κουτσογιάννη εμπλουτίζει το πεδίο της θεατρολογικής έρευνας με διττό τρόπο: πρώτα χαρτογραφώντας το ευρύτερο τοπίο των λαϊκών θεαμάτων στην προπολεμική Θεσσαλονίκη, και στη συνέχεια αποτυπώνοντας καταλεπτώς τη δραστηριότητα των καραγκιοζοπαιχτών στην πόλη για σαράντα χρόνια...
Ιδού ένα από τα ερωτήματα μέσω των οποίων επιχειρείται η απάντηση στο «μυστήριο του κόσμου», πώς δηλαδή τα άνοα σωματίδια της ύλης που συνιστούν την ανθρώπινη φύση και οι σχέσεις μεταξύ τους και με το περιβάλλον παράγουν τα συνειδητά βιώματα του ανθρώπου...
[…] Στο μοντέλο που πρότεινε ο Φρόυντ στο Πέρα από την αρχή της ηδονής για τη γένεση του εγώ ομιλεί για εξέλιξη μιας «ενόργανης κύστης», οπότε τίθεται το ερώτημα αν κατανοεί την εξέλιξη αυτής της ενόργανης κύστης όπως ενός απλοποιημένου οργανισμού, που «κτίζει τα όριά του, το προσληπτικό και το αλεξιδιεγερτικό του σύστημα υπό την επήρεια των εξωτερικών διεγέρσεων»...