Γλύπτης, φωτογράφος, αρχιτέκτονας, κινηματογραφιστής, συγγραφέας, ακτιβιστής, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο Άι Γουεϊουέι, ταξίδεψε στη Λέσβο, στην Ειδομένη και σε προσφυγικούς καταυλισμούς σε όλο τον κόσμο, είδε τα όσα "συνταρακτικά και απίστευτα", όπως γράφει, συμβαίνουν και μίλησε με άνδρες, γυναίκες και παιδιά που φτάνουν εκεί...
Μέσα στην τρικυμία των γεγονότων, καράβι σωτηρίας ανήμπορο τώρα πια η τέχνη, και ο καλλιτέχνης αυτοδίδακτος καπετάνιος, πότε ναυαγός διακεκριμένης θέσης και πότε απόκληρος μιας αυτάρκους επικαιρότητας....
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε Έλληνες ανθρώπους της τέχνης που γνώρισα και πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή -με μοναδική εξαίρεση τον Μίκη Θεοδωράκη, που εκτιμώ ως εσαεί ζώντα- σε μια προσπάθεια, παράλληλα με το έργο τους, να σκιαγραφηθεί η ανθρώπινη πλευρά, το "πιστεύω", η εποχή, ο ενίοτε προφητικός τους λόγος....
Ωραία είναι το να τυπώνεις ιδέες, ατάκες και φαντασιώσεις καταγραμμένες από δώ κι από κεί, με τον Θανάση Λάλα και τον Βασίλη Βασιλικό, που δεν χρησιμοποιήθηκαν πουθενά αλλού και που συγκεντρώνουν με φρεσκάδα τις προοπτικές και το παραλήρημα για την τέχνη, σ ένα περιβάλλον ιστορικό και πολιτικό τελείως διαφορετικό από το σημερινό....