Την είδα ψηλά, στη μικρή καμαρούλα της σοφίτας, που της θύμιζε τα ευτυχισμένα παιδικά της χρόνια, με την ανθισμένη ρεζεντά στο παράθυρο, στη στενή καμαρούλα που -ω ειρωνεία!- την είχαν κλείσει μεγάλη, ή ν'' αρνηθεί την Αγάπη της ή να πεθάνει...
Ψυχή του θρήνου, του μαρτυρίου και της θυσίας, έγραψε ο Κωστής Παλαμάς για τη Στέλλα Βιολάντη, την ηρωίδα του Ξενόπουλου που εξυψώνεται στα όρια του ιδανικού, γιατί θέλησε να ζήσει μια ζωή διαφορετική από την άπνοη και τετριμμένη που ζουν όλοι γύρω της...