Στη δυτική Πελοπόννησο, στην καταπράσινη κοιλάδα ανάμεσα στον Αλφειό ποταμό και τον παραπόταμό του Κλαδέο, ιδρύθηκε το Ιερό του Ολυμπίου Διός, ένα από τα σημαντικότερα πανελλήνια θρησκευτικά κέντρα της αρχαιότητας, που ακτινοβολούσε στην αρχαία Ελλάδα για χίλια και πλέον χρόνια...
Στη δυτική Πελοπόννησο, στην καταπράσινη κοιλάδα ανάμεσα στον Αλφειό ποταμό και τον παραπόταμό του Κλαδέο, ιδρύθηκε το Ιερό του Ολυμπίου Διός, ένα από τα σημαντικότερα πανελλήνια θρησκευτικά κέντρα της αρχαιότητας, που ακτινοβολούσε στην αρχαία Ελλάδα για χίλια και πλέον χρόνια...
Ο συγγραφέας αναφέρεται στην ιστορία της κωμοπόλεως των Λεχαινών από αρχαιοτάτων χρόνων (οπότε είχε το όνομα Μυρτούντιον) και ιδίως μετά την φραγκοκρατία, την οικονομική ανάπτυξη της πόλεως και όλης της περιοχής, στον πολιτισμό που αναπτύχθηκε στα Λεχαινά και που εκπροσωπείται κυρίως από τον Ανδρέα Καρκαβίτσα και στην ιστορία παιδείας των Λεχαινών, ιδίως της μέσης εκπαίδευσης μέχρι το 1975...
Ο αναγνώστης από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, διαπιστώνει ότι ο συγγραφέας δίνει, με μια ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση, τα αναμνηστικά του αποθέματα πάνω στις συνήθειες, τους καημούς και τις ιδιορρυθμίες των ανθρώπων του στενού περιβάλλοντος ενός όμορφου παραδοσιακού χωριού στον ευρύτερο χώρο του Δήμου της Ζαχάρως, του αγαπημένου του χωριού, που ακούει στο αρχαίο όνομα «ΜΑΚΙΣΤΟΣ»! Η περιγραφή του αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως, όταν η αφηγηματική του πορεία ξεπερνώντας τα όρια της Μακίστου, απλώνεται και στο ευρύτερο γεωγραφικό περιβάλλον του Δήμου Ζαχάρως και όχι μόνο...
ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΥΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ; Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1950, τρία παιδιά ψάχνουν στα βιβάρια της λίμνης Μουριάς...
Γάλλοι επιστήμονες, μέχρι και το πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα, περιγράφουν την αρχαία Ολυμπία και τους τότε αγώνες των Ελλήνων αθλητών της αρχαίας Ελλάδας και, σχεδόν έναν αιώνα μετά, περιγράφεται ο ίδιος χώρος, όπως τον αντιλήφθηκε ένας σύγχρονος συγγραφέας-ερευνητής...
Μια ομάδα εποχιακών βοσκών της Ηλείας στα μέσα του 19ου αιώνα, αφού εγκατέλειψαν τις πρόχειρες καλύβες τους και έκτισαν το χωριό Χάβαρι, χωρίς καθυστέρηση, φρόντισαν για τη «σκέπη της γνώσης» των παιδιών τους, με την ίδρυση και λειτουργία του Α΄ Ιδιωτικού Δημοτικού Σχολείου σε ιδιόκτητο οίκημα το 1890...