Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να καταγράψει τις συνιστώσες της ελληνικής παρουσίας στον χώρο της Άνω Μακεδονίας (νότια Σερβία), σε μια χρονική περίοδο (1919-1930) που αφενός συμπίπτει με τη σερβική-γιουγκοσλαβική κυριαρχία (με την παρένθεση της ενιαύσιας γερμανοβουλγαρικής κατοχής στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου), αφετέρου υπολανθάνει της ιστορικής γραφίδας...
Η μελέτη με τίτλο Στα ίχνη των παιδιών του Εμφυλίου αποτελεί ένα βήμα στην επιστημονική έρευνα και συζήτηση μέσα από την παρουσίαση αδημοσίευτων τεκμηρίων...
Πώς ήταν η κοσμοπολίτικη Σμύρνη στις αρχές του 20ού αιώνα;
Πώς ζούσαν οι Έλληνες δίπλα στις άλλες κοινότητες;
Γιατί ήταν τόσο μοναδικό αυτό το λιμάνι της Μεσογείου, που ακόμα και σήμερα, 90 χρόνια μετά την Καταστροφή, συνδέεται με τη χαρά της ζωής για τα καλά χρόνια και με τους θρήνους για την καταστροφή που ήρθε ξαφνικά τον Σεπτέμβριο του 1922;
Μέσα από άγνωστο αρχειακό φωτογραφικό υλικό, που σταχυολογήθηκε και συντηρήθηκε προσεκτικά από τη μη κερδοσκοπική εταιρεία Πρωτέας στην Αμερική, στην Ευρώπη, την Τουρκία και την Ελλάδα, η σκηνοθέτης Μαρία Ηλιού και ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ ξεδιπλώνουν την ιστορία της Σμύρνης, από τα χρόνια του κοσμοπολιτισμού ως την εποχή της Καταστροφής του Σεπτεμβρίου 1922...
Ένας Διχασμός χωρίς τέλος… Ανάμεσα σε δύο παρατάξεις προσδιοριζόμενες από την αντίπαλη πλευρά ως «προδοτικές»… Οι οποίες συνιστούσαν ωστόσο, έως το τραγικό 1922 τουλάχιστον, εκφράσεις διαφορετικών εκδοχών του ελληνικού «αναθεωρητικού/απελευθερωτικού» μεγαλοϊδεατισμού και εθνικισμού… Ένας Διχασμός με υπόβαθρο προσωποκεντρικό ασφαλώς (η σύγκρουση των «δύο Β»), αλλά και κοινωνικό και ιδεολογικό και οικονομικών στοχεύσεων και νοοτροπιών… Ένας παρατεταμένος οιονεί εμφύλιος πόλεμος, που κατέλιπε μίση αδιανόητα και ανεξίτηλα… Και που οδήγησε σε δικαστικούς φόνους «προδοτών», δηλαδή πολιτικών αντιπάλων...