Τι άλλο θα μπορούσε να ναι ένα κείμενο για τον Νίκο Καββαδία παρά ένα μνημόσυνο στο λιγοστό φως που σιγοκαίει ακούραστα στα σωθικά της παρακμής; Τι άλλο θα μπορούσε να γράψει για το νοσταλγό ετούτο της ατίθασης ουτοπίας που, όπως κάθε ναυτικός, του πραγματικού το ανέφικτο ζήτησε και χώρους και τρόπους, απροσπέλαστους σε ανθρώπους καθαρούς, τόλμησε να περπατήσει, που δε δείλιασε να αγγίξει και να ψαύσει της αμαρτίας το σώμα και να βγει νικητής και νικημένος μαζί;
Λένε για μένα οι ναυτικοί....
Για το Μουσείο Μπενάκη ο χρόνος είναι μια έννοια σχετική, επειδή στη λογική που διέπει το σκεπτικό του συνυφαίνονται, νομοτελειακά θα τολμούσα να πω, το παρελθόν και το παρόν με το νόημα του μέλλοντος....
Καταθέτοντας έστω και καθυστερημένα τον πρέποντα φόρο τιμής σε έναν σπουδαίο ζωγράφο, το Μουσείο Μπενάκη υποδέχεται σήμερα το έργο του με μια αντιπροσωπευτική επιλογή από δημιουργίες που εκπροσωπούν όλα τα στάδια των εκφραστικών του αναζητήσεων και όλο το ανάπτυγμα των αισθητικών του προσανατολισμών....
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να το πούμε, και μόνο για το παράδοξο του πράγματος: η Ελλάδα είναι μια ιδέα που σχηματίζουμε στο μυαλό μας και που σχηματίζεται διαρκώς κάτω από έναν ουρανό πρόσφορο γι αυτού του είδους τις φαντασιώσεις, σε σημείο που αναρωτιέσαι εάν η Ελλάδα υπάρχει, εάν εσύ ο ίδιος υπάρχεις όταν ταξιδεύεις σ αυτήν, και μήπως όλα εκείνα τα νησιά της κι εκείνη η Αθήνα που στον αέρα της πετάει το πιπέρι από τα πιπερόδεντρα, είναι ένας μύθος, μια παρουσία τόσο έντονη και τόσο νεκρή όσο η Παλλάδα, για παράδειγμα, ή ο Ποσειδώνας....
Ο κατάλογος του Κώστα Γούναρη "Ακουαρέλες από τη Θεσσαλονίκη που έφυγε" αποτυπώνει κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης, ηλιόλουστη με τα ζεστά χρώματα της ώχρας και του παλιού ξύλου, με όλες τις αποχρώσεις της πέτρας που έστρωναν τα σοκάκια της ή της γης των χωματόδρομών της....