Η σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να είναι μια απλώς διανοητική αλλαγή σκέψεως, χωρίς καμία σωματική «συνέπεια»...
Tο φως... δεν σβήνει ποτέ. Ακόμα και αν «θαφτεί» στη χόβολη μιας φωτιάς που έχει κατακάτσει και αργοσβήνει, ξαφνικά και απρόοπτα ένας αέρας σκορπίζει τις στάχτες και αναζωπυρεί την φωτιά και το φως!
Εάν ο Χριστός ήρθε για να αποκαλύψει τον Πατέρα του, έτσι ώστε να εισακουστεί από τους ανθρώπους, τότε τα έργα που ο Πατέρας του ποιεί σε τέτοιο εύρος και μεγαλείο, που υπερβαίνουν την ανθρώπινη όραση, ο Υιός πρέπει να τα κάνει μικρά και ευδιάκριτα μπροστά στα μάτια τους...
Στην ανάμνηση λοιπόν του Χριστού, στην Θεία Ευχαριστία, μαζευόμαστε ως αδέλφια γύρω από το Πατρικό τραπέζι, να προσευχηθούμε από κοινού (όλες οι προσευχές εκφέρονται (όπως είπαμε) σε πληθυντικό αριθμό… δεόμεθα… παρακαλούμε… ἡμεῖς… καταξίωσον ἡμᾶς…) ευχαριστώντας τον Πατέρα μας, που έστειλε τον Μεγάλο Αδερφό μας να γίνει άνθρωπος σαν εμάς, να μας δείξει-διδάξει τον τρόπο να Του μοιάσουμε, και να μας δώσει ως Σώμα Του και Αίμα Του, αυτά που συντηρούν την σωματική μας ύπαρξη ψωμί και κρασί μεταβάλλοντάς τα...
Η κάθε κοινωνία, η μικρή και η μεγάλη, του χωριού, της υπαίθρου και της μεγαλουπόλεως, έχει πολλούς ασθενείς τη πίστη, πολλούς –κατά δική τους επιλογή– καταφρονητές της πίστης και της εν Χριστώ ζωής...
Στην εποχή μας με τον όρο-ονομασία “Ευχολόγιο” είναι γνωστή μία ανθολόγηση και καταγραφή συγκεκριμένων προσευχών, από το “πέλαγος” των ανάλογων, που υπάρχουν σε χειρόγραφα για τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τα γεγονότα της ζωής των Χριστιανών...
Κάθε αγνωστικιστής ή άθεος που σαν παιδί γιόρτασε τα Χριστούγεννα, διατηρεί μέσα στο νου του, είτε του αρέσει είτε όχι, την ικανότητα να συνδυάζει συνειρμικά δύο ιδέες τις οποίες η υπόλοιπη Ανθρωπότητα θεωρεί εντελώς ξένες μεταξύ τους: την ιδέα ενός μωρού και την ιδέα μιας άγνωστης δύναμης που βαστάζει τα αστέρια...
Όμως πρέπει να το ομολογήσουμε, ήδη πολύ πριν είχε συκοφαντηθεί ο Χριστός από μια φρικαλέα… «θεολογία» ως επουράνιος δυνάστης, που αυθαίρετα και ετσιθελικά (Θεός είναι, κάνει ό,τι θέλει…) καταδικάζει αντιφρονούντες στην αιώνια κόλαση, τιμωρεί αμαρτωλούς για λάθη και αμαρτίες, γενικά συμπεριφέρεται ως θυμωμένος άρχοντας, που κατεξουσιάζει των αρχομένων, ευαρεστούμενος ή θυμούμενος αναλόγως της συμπεριφοράς των υπηκόων! Ο Θεός περιγραφόταν ως επουράνιος χωροφύλακας, που αστυνομεύει την ζωή των ανθρώπων, με ευαισθησία στις σεξουαλικές αμαρτίες και στην… αίρεση! Προσοχή...