Στηριζόμενος πρωτίστως σε φωτογραφίες του μοναδικού φωτογράφου του Ληξουρίου Μπάμπη Σολωμού, αλλά και σε φωτογραφίες άλλων φωτογράφων, -όλες τραβηγμένες στις δεκαετίες του 1950, ’60 και ’70- ο συγγραφέας σκιαγραφεί το πρόσωπο της πόλεως και των κατοίκων της σε αυτά τα χρόνια, πραγματοποιώντας στην ουσία ένα ταξίδι μέσω της μνήμης....
Ένα καρναβαλιώτικο γαϊτανάκι παρουσιάζεται εδώ, με τον συγγραφέα να κρατάει το στύλο και τους 12 χορευτές κρατώντας τις κορδέλες να εκτελούν τον κυκλικό χορό, αυτόν που κάποτε υποδήλωνε τον κύκλο της ζωής, το ταξίδι από τη ζωή στο θάνατο....
Από τα επικήδεια που διάβασα, περισσότερο μου εντυπώθηκαν τούτα τα λόγια του Μάριου Πλωρίτη: "Όσο οδυνηρή ήταν χτες το βράδυ η είδηση, άλλο τόσο έμοιαζε απίστευτη....
Άκουσα τη φωνή που με καλούσε πάλι και βημάτισα προς τα εμπρός, από εκεί που νόμισα ότι ερχόταν, παραμερίζοντας με τα χέρια όλα αυτά τα αντικείμενα που αιωρούνταν και κολλούσαν πάνω μου....
Το σύντομο αυτό δοκίμιο είναι περισσότερο το αποτέλεσμα μιας έρευνας πάνω σ ένα θέμα που με απασχολούσε καιρό τώρα, και λιγότερο η έκφραση προτότυπων θεωρητικών αρχών πάνω στον κινηματογράφο....