Μια ζωή γόνιμη, με αδιάκοπη εργασία, ποτέ όφκαιρη, δημιουργική, επίμονη, με συνεχή προσφορά σε όλους μας, η Κωνσταντούδαινα ήταν αυτό που λένε άνθρωπος του καθήκοντος...
Στις 20 Ιουλίου 1974 το Γενικό Επιτελείο Στρατού της Τουρκίας εξέδωσε ένα διάγγελμα για την εισβολή στην Κύπρο, η κατακλείδα του οποίου σαν να προλογίζει την εργασία μου: «Διά της σημερινής επιχειρήσεώς μας ηνοίξαμεν μίαν αλησμόνητον σελίδαν εις την ηρωικήν ιστορίαν μας και εις εκείνην της Ανθρωπότητος»...
.. Κι αυτή, για να τους τραβήξει την προσοχή, έκανε κάθε τόσο απόπειρες αυτοκτονίας· κατάπινε επιδεικτικά βελόνες και καρφιά και κουμπιά και κέρματα...
Τι σχέση έχει το κλωτσοσκούφι που βοηθούσε τον μικρό Πελέ να ξεχάσει την πείνα με τον άρτο και θεάματα της σημερινής ποδοσφαιρικής βιομηχανίας; Και ως που θα φτάσει αυτό το σύστημα και η ανθρωπότητα που το παρακολουθεί σε εκατό χρόνια, σε χίλια;