Θα θέλαμε, εμείς οι άνθρωποι, να ξεχνάμε για να μην πονάμε; Να περπατάμε στους δρόμους και να μη θυμόμαστε από που ήρθαμε και που πάμε; Να μην έχουμε πια ούτε όνομα, ούτε διεύθυνση, και να μας καθορίζει πλέον το μπλε ταγέρ που φοράμε;
Μια γυναίκα, η Φιορούλα, γεννημένη σε ένα μικρό, φτωχό νησί του Αιγαίου το 1900 ζει ως τον θάνατό της το 1990 γνωρίζοντας τις ίδιες τύχες με το νησί και συμβιώνοντας με την ιστορία του: φτώχεια, ανέχεια, πείνα, στερήσεις, πόλεμοι, κατοχές, απανωτές στρατεύσεις των ανδρών, από κοντά και η προσωπική καταλαλιά του κόσμου...
Έναυσμα αυτού του βιβλίου υπήρξε ένας πρόλογος της Νανάς Ησαΐα (για το έργο «Δόκτωρ Φάουστους» του Τόμας Μαν), τον οποίο η αφηγήτρια διάβασε πολλά χρόνια μετά τον θάνατό της...
Νουβέλα με προδιαγραφές θεατρικού έργου που θέτει στο μικροσκόπιο ζητήματα ψυχογραφικά, με αφόρμηση ένα επίκαιρο κοινωνικό φαινόμενο, μια γυναικοκτονία...
Ένας νέος σκεπτόμενος ενεργός πολίτης, ο Μηνάς Κωστουλιανός και ο πολύ μεγαλύτερος φίλος του, ο Βίκτωρ Κυριόζος, που θα μπορούσε να είναι και μέντορας του, γνωρίζονται στην διάρκεια της πανδημίας ενώ βιώνουν τις πολλαπλές συνέπειες της, όπως όλοι οι άνθρωποι γύρω τους...