Καλύπτοντας την περίοδο από το 1994 έως το 2018, οι μελέτες που περιλαμβάνονται στον τόμο αυτόν προσεγγίζουν τρεις διαφορετικές τέχνες ‒κινούμενες σε διαφορετικές αλλά διασταυρούμενες μεταξύ τους ερευνητικές και μεθοδολογικές περιοχές‒ και διερευνούν εκείνο που υπάρχει στο έργο τέχνης ως μυστικό, ως πηγή ανησυχίας για τη βεβαιότητα του αναγνώστη / θεατή...
Δημοσιεύσεις στον τοπικό τύπο από το 1994 μέχρι το 2021, που αφορούν στην αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, την πόλη αλλά και τον ρατσισμό, την αλληλεγγύη, τα κινήματα πόλης...
Υπάρχουν στερεότυπα στην πολιτική και την ιστορία, θεμελιωμένες οριστικές επεξηγήσεις, θέματα ταμπού που δεν έχουμε το δικαίωμα να ξαναπιάσουμε; Που εφόσον καταγράφηκαν στα κατάστιχα επίσημων βιβλίων δεν αγγίζονται πλέον και θεωρούνται δεδομένα;
Μέσα από τις «συνομιλίες με τον εγγονό του» και από την προσπάθειά του να παρουσιάσει με απλά λόγια την κοσμοθεωρία του, ο συγγραφέας μάς προτρέπει να ξαναδούμε ζητήματα που αφορούν την ιδεολογία, την κοινωνική οργάνωση, τη Δημοκρατία και το θεμελιώδες δικαίωμα των νέων να ενημερώνονται για όλες τις πτυχές της Ιστορίας και για τις μη «επίσημες» απόψεις, ώστε ως ελεύθεροι και με γνώση πολίτες ν’ αποφασίσουν μόνοι τους με ποιον θα πάνε και ποιον θ’ αφήσουν...
… Στα δέκα περίπου χρόνια του μνημονίου, ο κόσμος εβίωσε και συνεχίζει την ανάλγητη συμπεριφορά των ευρωπαίων δανειστών, κάποιοι τους αποκαλούν δυστυχώς ακόμα εταίρους, την οποία οι ίδιοι τεχνηέντως δημιούργησαν για να σώσουν στην πραγματικότητα το τομάρι τους, με παράλληλες καυστικές και ειρωνικές δηλώσεις περί τους χώρας τους και των κατοίκων τους...
H φράση «Η Θεσσαλονίκη είναι μια ερωτική πόλη» έχει καταντήσει ένα είδος πολιτισμικού σαρκασμού, κυρίως όταν αυτοί που τη χρησιμοποιούν την πετάνε κάπως ειρωνικά ή αφήνουν να αιωρείται μια αίσθηση ενός δήθεν Life Style, μιας επιτηδευμένης ανεμελιάς των κατοίκων της, ενώ οι κάτοικοι αυτοί στενάζουν κάτω από το βάρος των προβλημάτων τους...
Πώς ερμήνευε ο άνθρωπος στο απώτατο παρελθόν θανατηφόρες λοιμικές ασθένειες, όπως η λέπρα, ο τύφος και η χολέρα, και με ποια μέσα τις αντιμετώπιζε; Πόσο παλαιά είναι η κοινή αντίληψη για την (αυτο)θυσία του εξιλαστήριου θύματος; Ποια είναι η σχέση της προσφάτως βιωμένης πανδημίας με την πανάρχαια αντίληψη για τον αποδιοπομπαίο τράγο, τον αρχαϊκό ελληνικό αποικισμό και τον θεό Απόλλωνα;
Αυτά είναι μερικά μόνο από τα σημαντικότερα ερωτήματα που τίθενται στο ανά χείρας πόνημα...
Αν η ιστορία διδάσκει αλλ’ οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από αυτήν, η τέχνη του λόγου, όταν εξερευνά το βάθος της ανθρώπινης ψυχής και κοινωνίας μετατρέπει τη χρονικότητα σε καιρόν, αντικαθιστά την απόγνωση με την επίγνωση, την αδράνεια ή βεβαιότητα με την εγρήγορση...
O συγγραφέας: Γιάννης Ζουγανέλης
Πότε οι λέξεις έχουν αξία; Πότε τα λόγια αποκτούν ξανά το νόηµά τους; Και όταν µιλούν οι άνθρωποι µέσα από την ψυχή τους, τι λένε; Όταν µιλούν και λένε την αλήθεια τους, τι ακούµε όλοι οι υπόλοιποι;
Ο λόγος στις σελίδες του βιβλίου αυτού αφορά την αγάπη για τη ζωή, την ανάγκη να ξαναγίνουµε αθώοι και ανάλαφροι σαν παιδιά, τον αέναο πόθο της ελευθερίας, το πραγµατικό νόηµα της ύπαρξης, την αλήθεια και τον πόνο των καθηµερινών ανθρώπων, το εκτυφλωτικό φως µιας χώρας που βυθίζεται στο σκοτάδι και αναδύεται ξανά σαν φοίνικας µέσα από τις στάχτες της, τη χαµένη τιµή της αγκαλιάς και της τρυφερότητας, τη νοσταλγία που αφορά όχι το παρελθόν αλλά το µέλλον...
Σε µια εποχή που µαστίζεται από κρίση των ηθικών αξιών, το βιβλίο αυτό παρουσιάζει µια επιστηµονικά τεκµηριωµένη πρόταση για την καλλιέργεια της ηθικής σκέψης και της ηθικής συµπεριφοράς στο σχολικό περιβάλλον...