Ο Βασίλειος Νικόπουλος γεννήθηκε το 1942 στο χωριό Πωγωνίσκος της επαρχίας Κόνιτσας του νόμου Ιωαννίνων. Είναι έγγαμος, με δύο τέκνα. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο Κόνιτσας με άριστα και εισήχθη στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, επιτυχών πρώτος στις εισαγωγικές εξετάσεις. Πήρε το πτυχίο του με άριστα και αναγορεύθηκε διδάκτωρ του ίδιου πανεπιστημίου. Το 1971 εισήλθε στο δικαστικό σώμα και διορίστηκε έμμισθος πάρεδρος παρά πρωτοδίκαις στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Διήλθεν επιτυχώς όλες τις βαθμίδες της δικαστικής ιεραρχίας και το 2007 επελέγη Πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Δημοσίευσε πολλές νομικές μελέτες σε διάφορα νομικά περιοδικά. Παράλληλα όμως με την επιστήμη και το υψηλό του λειτούργημα ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το διήγημα "Το τάμα", το όποιο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νέα Εστία", όπου δημοσίευσε μια σειρά διηγημάτων.
Ο ελληνισμός ως δια Παιδείας γνώση υπήρξε εξ αρχής οικουμενικός, όχι μόνο ως διάδοση, αλλά και ως παιδευτική πράξη, έφερε δηλαδή στον πυρήνα της συνολικής έννοιάς του την ιδέα και τη δύναμη της διάδοσης και εξάπλωσης στον σύμπαντα κόσμον! Έτσι η παιδεία με την ανωτέρω έννοια δεν είναι μόνο σκοπός για τους Έλληνες αλλά κατέστη και μέσο προς διάδοση του ελληνισμού ως παιδευτικού ιδεώδους, διαμορφωτικού ενός πανανθρώπινου πολιτισμού....
Πολλοί είναι της γνώμης ότι η πίστη στον Θεό είναι η χειρότερη μορφή εξάρτησης, διότι στην πραγματικότητα καταργεί παντελώς την ελευθερία του ανθρώπου....
Στους πολλούς ίσως φανεί απίστευτο ή έστω υπερβολικό το γεγονός ότι για τον συγγραφέα, τον όποιον συγγραφέα, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία, όλα ανεξαιρέτως τα γραπτά του έχουν στην ψυχή και την καρδιά του, στο νου και τη σκέψη του, την ίδια ακριβώς θέση που έχουν τα βιολογικά του παιδιά, είναι δηλαδή και αυτά "παιδιά του"....
Αντικείμενο του βιβλίου είναι η μελέτη της συνταγματικής κατάστασης στην Ελλάδα, όπως αυτή εμφανίζεται σήμερα, ιδίως μετά την προσφυγή μας στα Μνημόνια και τις αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις....
Το βιβλίο αυτό δεν ιστορεί ούτε εξιστορεί γεγονότα, αλλά καταθέτει την προσωπική μαρτυρία, όσο και το μαρτύριο μιας ανυστερόβουλης και εντελώς ανυποψίαστης, "συγχωρεμένης" πλέον γυναίκας, που τίποτε άλλο δε ζητούσε από Το Θεό, παρά να την αφήσουν οι άνθρωποι ήσυχη και έρημη στα άσωστα πλούτη της φτώχειας της! Αν είχαν αλλιώς τα πράγματα, και προ παντός όπως τα θέλουν οι εγκάθετοι της παγκοσμιοποίησης στον τόπο μας, σας βεβαιώνω πως δε θα τόγραφα, γιατί δεν είμαι ούτε "ιστορικός", αλλ’ ούτε και - τυμβωρύχος της εθνικής μας ιστορίας....