Δύο λέξεις, Αριστερά-Δεξιά, συγκροτούν για τρεις ολόκληρους αιώνες το πεδίο της πολιτικής και άρα της αντιπαράθεσης ιδεών, προγραμμάτων και πρακτικών....
Στο τόμο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα και επιστολές ενός από τους σημαντικότερους αναρχικούς στοχαστές που συνάμα υπήρξε μια από της ευγενέστερες φυσιογνωμίες αυτής της πολιτικής παράδοσης....
Tα 22 άρθρα αυτής της έκδοσης γράφτηκαν απευθείας στα αγγλικά όταν ο Μαρξ εργαζόταν ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, επίσημος ανταποκριτής της New-York Daily Tribune, μιας ημερήσιας αμερικανικής εφημερίδας πολύ πλατιάς κυκλοφορίας....
"Νέαι θεωρίαι κοινωνικής οργανώσεως ενεπνεύσθησαν και εισέτι εμπνέονται από Εθνικάς αρχάς και συνδέονται με την δράσιν των εθνικιστικών κινήσεων, εκπροσωπούμεναι υπό διαφόρων εις εκάστην χώραν: ως των Vaugeois και Μaurras εν Γαλλία, των Corradini και Rocco εν Ιταλία....
Τον Οκτώβριο του 1917, ο κομμουνισμός μπήκε ορμητικά στη σκηνή της ιστορίας ως μια ισχυρή πολιτική δύναμη, που είχε κατακτήσει την εξουσία σε ένα από τα μεγαλύτερα κράτη του κόσμου....
Τι είναι αυτό που κάνει τους ολιγάρχες της εποχής µας να µην αποδέχονται τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του πολιτεύµατός τους; Αγνοούν άραγε τις στοιχειώδεις έννοιες; Αισχύνονται να συνοµολογήσουν ότι διαπνέονται από µια βαθιά ολιγαρχική ιδεολογία; Μήπως µε τον τρόπο αυτόν επιδιώκουν να απαγορεύσουν την εξέλιξη, προκειµένου να διατηρήσουν την πραγµατική ιδιοκτησία της πολιτείας και, συνακόλουθα, να υποτάξουν τον σκοπό της πολιτικής στο συµφέρον των ιδίων και των συγκατανευσιφάγων; Από την άλλη, τι κάνει τις κοινωνίες να εκχωρούν τη διακυβέρνηση στους ολιγάρχες και στη συνέχεια να διαµαρτύρονται επειδή αυτοί τις αγνοούν και ιδιοποιούνται τον δηµόσιο σκοπό της πολιτικής; Γιατί, αντί να διαδηλώνουν, δεν αξιώνουν τη συµµετοχή τους στις πολιτικές αποφάσεις, ώστε να κρίνουν αυτές εν µέρει (η αντιπροσώπευση) ή εν όλω (η δηµοκρατία) τι είναι ορθό και τι όχι για τη χώρα; Η νεοτερική διανόηση, για να αποτρέψει την κοινωνία των πολιτών να αναδιατυπώσει το πρόταγµά της, την έχει εγκιβωτίσει στο δίληµµα της (δήθεν) «πολυπλοκότητας», σε συνδυασµό µε το επιχείρηµα ότι δεν είναι παραδεκτό να κυβερνά ο αδαής και απαίδευτος όχλος, επειδή η σκέψη του αγγίζει το επίπεδο των ταπεινών συναισθηµάτων και της ιδιοτέλειας, και, προφανώς, δεν έχει τη (διανοητική και πραγµατική) δυνατότητα να αποκτήσει την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήµατα της πολιτικής! Εντούτοις, στη διερώτηση αυτή ο Αριστοτέλης θα αντιτείνει: «Ο καθένας εκ των πολλών µόνος του είναι κατώτερος από τους ειδικούς, αλλά όλοι µαζί είναι πολύ καλύτεροι ή, πάντως, όχι χειρότεροι από τους ειδικούς»....
Ο Μιχαήλ Ρίκλιν (1948) ανήκει στην πλειάδα των Ρώσων στοχαστών που, ενώ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε ασφυκτικά ελεγχόμενο περιβάλλον, όχι μόνο διατήρησαν την πνευματική τους ανεξαρτησία και ελευθερία, μα συνέχισαν τη μεγάλη παράδοση της πατρίδας του, διαπρέποντας στο τομέα της Φιλοσοφικής Ανθρωπολογίας, της Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού αλλά και της μετάφρασης, παραδίδοντας στον Ρώσο αναγνώστη κείμενα του Τζ....
Κάθε απόπειρα να ακουστεί η φωνή των αόρατων, αντρών και γυναικών, να αποκτήσουν αληθινή μορφή, να διαλυθεί η αποσιώπηση, η λήθη ή η διαστρέβλωση των όσων πάλεψαν, δεν αποτελεί ανασκαφή στο παρελθόν, αλλά εργαλείο και έμπνευση για την ανατροπή του εξουσιαστικού μονολόγου....