Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και εκδότης Γιάννης Σολδάτος γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1952. Είναι ιδρυτής και διευθυντής του εκδοτικού οίκου "Αιγόκερως" που έχει στο ενεργητικό του την κυκλοφορία περισσότερων από 200 κινηματογραφικών βιβλίων και περισσότερων από 400 λογοτεχνικών. Ως συγγραφέας, έγραψε τα βιβλία: "Στον αστερισμό του Κριού", "Τρομαχτικές ιστορίες", "Πολεμικές ιστορίες", "Το αίνιγμα", "Εύα, η αγαπημένη των βρικολάκων", "Η πλάνη", "Υποβρύχιος έρωτας", "Ελένη: Λιοσίων 5Α", "Διόνυσος, ο βασιλεύς των ορέων", "Ιερή πόρνη", "Το ερωτευμένο τρένο", "Αλέξης Δαμιανός", "Ζαν-Λυκ Γκοντάρ", "Ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου", "Συνοπτική ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου", "Ελληνικός κινηματογράφος: ένας αιώνας", "Ιστορία του γυμνού στον κινηματογράφο", "Ένας άνθρωπος παντός καιρού: Θανάσης Βέγγος", "Οδύσσειες σωμάτων στο έργο του Νίκου Κούνδουρου", κ.ά. Διετέλεσε καθηγητής ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου σε σχολές κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει 40 επεισόδια της σειράς "Η περιπέτεια ενός ποιήματος" (ΕΤ2), τις ταινίες: "Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου " (ΕΤ2), "Βήματα" (ΕΤ2), "Το αίνιγμα" (ταινία μεγάλου μήκους, παραγωγή: Αιγόκερως, ΕΡΤ, New Star), "Υποβρύχιος έρωτας" (ταινία μεγάλου μήκους, παραγωγή: Αιγόκερως), τη μικρού μήκους ταινία "Ένα Σάββαρο βράδυ (Αιγόκερως, ΕΚΚ), πέντε ντοκιμαντέρ με γενικό τίτλο "Καστρολόγος: αναφορά στον Φώτη Κόντογλου" (ΕΤ1), δέκα επεισόδια της σειράς "Παρασκήνιο" (ΕΤ1) και τέσσερα δραματοποιημένα επεισόδια της σειράς "Σελίδες με Θέα" (ΕΤ1). Στο θέατρο έχουν ανεβεί τα θεατρικά του έργα: "Όταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης συνάντησε τον Γεώργιο Βιζυηνό" (Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη, σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη), "Όταν ο Σκαρίμπας κήρυξε τον πόλεμο κατά της Χαλκίδας" (Ανοιχτό Θέατρο, σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη), "Πόε" (Θέατρο της Μεσογείου, σκηνοθεσία Αλμπέρτο Εσκενάζη), "Ιερή πόρνη", κ.ά.
Η κάμερα εστίασε στο γυναικείο σουτιέν που κρεμόταν στη μικρή βεράντα του δεύτερου ορόφου και έφερε τέσσερα διαμπερή τραύματα, από δύο σε κάθε θήκη του στήθους...
Περιλαμβάνονται τα θεατρικά έργα: ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΟΥ Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ, ΟΠΟΙΟΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΤΗ ΜΕΔΟΥΣΑ ΚΑΤΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΕΤΡΩΝΕΙ (ΜΑΡΙΑ» όπως η ΠΑΝΑΓΙΑ · ΕΙΜΑΙ Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ...
Μέχρι το πλοίο και Ευδοκία, δύο μόλις ταινίες, που αργότερα θα γίνουν τρεις, με τον Ηνίοχο- όλα αυτά μέσα σε τριάντα χρόνια κινηματογραφικής πορείας, κάποιοι ρόλοι που με την ενσάρκωσή τους «έγραψε» δυνατά στο κάδρο το πρόσωπο και η φιγούρα του, μια θεατρική πορεία που χάνεται στα χρόνια του ’50 και του ’6ο: αυτός είναι ο Αλέξης Δαμιανός στην Ιστορία της Νεοελληνικής Τέχνης, ή τουλάχιστον αυτά γνώριζα εγώ...
Αν ο Οιδίποδας ήταν γιος της μοίρας, της πιο τυφλής που όρισαν οι θεοί στην πορεία της πτώσης ενός θρόνου και της συμφοράς του λαού του, ο Θανάσης ο Νεοέλληνας, στην άλλη άκρη του ελληνικού δίπολου της περιπλάνησης, είναι τέκνο της τυφλής ανάγκης, αλλά όχι και το «ώριμο τέκνο της οργής»...