Στην ανάμνηση λοιπόν του Χριστού, στην Θεία Ευχαριστία, μαζευόμαστε ως αδέλφια γύρω από το Πατρικό τραπέζι, να προσευχηθούμε από κοινού (όλες οι προσευχές εκφέρονται (όπως είπαμε) σε πληθυντικό αριθμό… δεόμεθα… παρακαλούμε… ἡμεῖς… καταξίωσον ἡμᾶς…) ευχαριστώντας τον Πατέρα μας, που έστειλε τον Μεγάλο Αδερφό μας να γίνει άνθρωπος σαν εμάς, να μας δείξει-διδάξει τον τρόπο να Του μοιάσουμε, και να μας δώσει ως Σώμα Του και Αίμα Του, αυτά που συντηρούν την σωματική μας ύπαρξη ψωμί και κρασί μεταβάλλοντάς τα...
Αυτό το βιβλίο αποτελεί έναν εσωτερικό διάλογο με θέμα τα υπαρξιακά ζητήματα της ανθρωπότητας σε σχέση με τα θεμέλια που στηρίζουν την Χριστιανική πίστη...
Στα έργα αυτά ο Λιούις μεταδίδει τη μορφή και την ενέργεια της κλασικής χριστιανικής διδασκαλίας όχι μέσω μιας απλής παρουσίασης του περιεχομένου της (παρότι ήταν εξαιρετικά χαρισματικός και σε αυτό, όταν το έκανε σε διαφορετικό πλαίσιο), αλλά με το να δείχνει ότι το χριστιανικό όραμα της συμφιλίωσης ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο, η θεραπεία της ανθρώπινης αποτυχίας και εξέγερσης, η σταθερή πίεση πάνω μας να εγκαταλείψουμε την αναλήθεια και την αυτάρκεια, είναι ένα όραμα που ερμηνεύει τον ανθρώπινο κόσμο που γνωρίζουμε...
Μια δημόσια συζήτηση για την πίστη προκαλεί αμηχανία: είτε γιατί η πίστη θεωρείται σήμερα απαραβίαστα προσωπική υπόθεση, για την οποία είναι ανοίκειο να μιλάει κανείς δημόσια, είτε γιατί, αντίθετα από άλλες χριστιανικές ιδέες (όπως η αγάπη, η ελπίδα, η συγχώρηση), η πίστη δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα, ηθική ή πολιτική, αλλά διεκδικεί και κρατάει τον θεολογικό χαρακτήρα της....