Η Βίλη Σωτηροπούλου, μέσα από τη διαδρομή του «Μπέμπη», καταδεικνύει, αναδεικνύει, φωτίζει… σε πρώτη ανάγνωση, τις τραγικές καταστάσεις που συμβαίνουν στις ανθρώπινες ζωές όπως η κακοποίηση της παιδικής ηλικίας στην οικογένεια, σε ιδρύματα φιλοξενίας, στα «για καλό σκοπό» ψέμματα της υιοθεσίας, στον βίαιο (απο)χωρισμό των αδερφών, στην εσωτερική «ρωγμή» που ακολουθεί αυτά τα παιδιά ακόμη και όταν παύουν να είναι παιδιά, μια ρωγμή καλά κρυμμένη στην άγνοια και τον αδιόρατο φόβο...
Σε μια γειτονιά της Αθήνας, σ ένα μικρό σαλόνι που χωράει πολλές ιστορίες, χρώματα, όνειρα, αναλύσεις, πανικούς, καυγάδες, δάκρυα αλλά και πολύ γέλιο....