Αυτό το βιβλίο αποτελεί έναν εσωτερικό διάλογο με θέμα τα υπαρξιακά ζητήματα της ανθρωπότητας σε σχέση με τα θεμέλια που στηρίζουν την Χριστιανική πίστη...
Στα έργα αυτά ο Λιούις μεταδίδει τη μορφή και την ενέργεια της κλασικής χριστιανικής διδασκαλίας όχι μέσω μιας απλής παρουσίασης του περιεχομένου της (παρότι ήταν εξαιρετικά χαρισματικός και σε αυτό, όταν το έκανε σε διαφορετικό πλαίσιο), αλλά με το να δείχνει ότι το χριστιανικό όραμα της συμφιλίωσης ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο, η θεραπεία της ανθρώπινης αποτυχίας και εξέγερσης, η σταθερή πίεση πάνω μας να εγκαταλείψουμε την αναλήθεια και την αυτάρκεια, είναι ένα όραμα που ερμηνεύει τον ανθρώπινο κόσμο που γνωρίζουμε...
Μια δημόσια συζήτηση για την πίστη προκαλεί αμηχανία: είτε γιατί η πίστη θεωρείται σήμερα απαραβίαστα προσωπική υπόθεση, για την οποία είναι ανοίκειο να μιλάει κανείς δημόσια, είτε γιατί, αντίθετα από άλλες χριστιανικές ιδέες (όπως η αγάπη, η ελπίδα, η συγχώρηση), η πίστη δεν μεταφράζεται σε άλλη γλώσσα, ηθική ή πολιτική, αλλά διεκδικεί και κρατάει τον θεολογικό χαρακτήρα της....
Γιατί ο άνθρωπος δυσκολεύεται να εμπιστευθεί; Γιατί θέλει να ελέγχει τα πάντα, και υποφέρει όταν αυτό δεν συμβαίνει; Η ζωή φέρει πάντα μέσα της το απρόοπτο, εκείνο που δεν περιμέναμε, δεν σχεδιάσαμε και δεν υπολογίσαμε....
Γραμμένο σε ένα έξοχο Πνευματικό περιβάλλον ακούσιων κακοπαθειών και εναντιώσεων, -Ορατού και Αόρατου πολέμου- αλλά πάντοτε πλήρες Δοξολογίας και Ευχαριστίας, το βιβλίο αυτό ενθαρρύνει τον αγωνιζόμενο Πιστό να βαδίσει την στενή και τεθλιμμενη οδό της Ζωής, χαρούμενος και βέβαιος για τις υποσχέσεις που έδωσε ο Κύριος μας σε εκείνους που Τον αγαπούν....
O συγγραφέας με τρόπο ελκυστικό, με χιούμορ σοβαρό, απλότητα και αναφορά σε κείμενα εκκλησιαστικά, κοσμικά ή παρμένα από τη λογοτεχνία, επιτυγχάνει να προσεγγίσει την υπόθεση της αγάπης ως προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης ενώ παρουσιάζει την έννοια της καρδίας ως ολότητας του ατόμου....