Λέξεις από βιώματα ζωής και ψυχής!
Λοιπόν το δηλώνω, το γράφω και το εννοώ…
Στη 45χρονη δημοσιογραφική καριέρα μου και στη ζωή μου ολόκληρη, συμπεριλαμβανομένων και των σχολικών εκθέσεων, έχω γράψει εκατομμύρια, μπορεί και δισεκατομμύρια, λέξεις…
Ομολογώ, ωστόσο, πως αυτές που απαρτίζουν το βιβλίο με τα κουίζ του Μουντομπάσκετ δεν βγήκαν μονάχα από το πληκτρολόγιο, αλλά εκπορεύονται και από τη μνήμη και κυρίως από την ψυχή μου!
Η τύχη με αξίωσε και ο Θεός με ευλόγησε να έχω παρακολουθήσει διά ζώσης τα εννέα από τα 19 Παγκόσμια Κύπελλα μπάσκετ, και –τούτου δοθέντος– ένα μεγάλο κομμάτι του βιβλίου αποτελεί βιωματικό προϊόν!
Τιμίως και ειλικρινώς δηλώνω, όχι για να κοκορευτώ, αλλά επειδή μου προκύπτει αυθορμήτως, ότι σχεδόν όλες τις ερωτήσεις που αφορούν τις διοργανώσεις από το 1986 έως και την τρέχουσα διοργάνωση (2023) τις έφτιαξα από μνήμης!
Όπως έχει γράψει και ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος στο προλογικό σημείωμά του, απόλαυσα κι ελόγου μου παρά πολύ όλη αυτήν τη διαδικασία της συγγραφής και χαίρομαι που –χάρη στην πίεση του Διονύση Βαλεριάνου και την εξαιρετική συνεργασία των στελεχών της ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ– μπορώ να τη μοιραστώ μαζί σας...
Ο Δημήτρης Δημητριάδης (γεννημένος το 1944 στη Θεσσαλονίκη) είναι χωρίς άλλο μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου: πολυσχιδής λογοτέχνης σε όλα τα είδη, μεταφραστής, δοκιμιογράφος, στοχαστής και σχολιαστής του πνευματικού βίου και των πολιτισμικών γεγονότων, από τους πολυγραφότερους λογοτέχνες και δραματουργούς, ο οποίος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εξαιτίας της ασύμμετρης πρόσληψης των έργων του, καθώς μόλις μετά το millenium αποκτά μια κάπως μονιμότερη σχέση με τη θεατρική σκηνή...
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, εμφανίζονται στα γήπεδα της Ιταλίας πανό με ιδιαίτερες επωνυμίες: Commandos, Fossa, Ultras ή Brigate...
O παρών συλλογικός τόμος αποτελεί ένα ανθολόγιο σχεδιασμών και μελετημάτων Θεατρικής Αγωγής για το Γυμνάσιο και το Λύκειο όπως απορρέει από το διαρκές ερευνητικό έργο που υλοποιείται από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με τη συμμετοχή φοιτητών του Προγράμματος Προπτυχιακών και Μεταπτυχιακών Σπουδών για την εφαρμογή του θεάτρου στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση...
Τι κοινό μπορεί να έχουν η πρωτοπόρα Ελληνίδα φεμινίστρια Καλλιρρόη Παρρέν, η Lou Andreas Salomé, που έκανε τον Νίτσε να κλάψει, ο Άλκης Θρύλος/η Ελένη Ουράνη, χαλκέντερη κριτικός θεάτρου για πενήντα χρόνια στη Νέα Εστία, ο Φραγκοσυριανός δημοσιογράφος και ακούραστος μεταφραστής Λέων Κουκούλας, ο δημοτικιστής της γενιάς του ’30 Βάσος Δασκαλάκης, ο Τάσος Μπαντής του Θεατρικού Οργανισμού «Μορφές», ο σύγχρονός μας ηθοποιός, σκηνοθέτης και μεταφραστής Δημήτρης Τάρλοου και μια πλειάδα ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί τους, όλες και όλοι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης, που έζησαν και έδρασαν τον μακρύ 20ό αιώνα; Όλες και όλοι ασχολήθηκαν με τον Ίψεν ως δραματουργό με μεγάλη επιδραστικότητα στην τέχνη και την κοινωνία, ο οποίος με τα ρεαλιστικά έργα του άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε το άτομο, είτε μέσα στον γάμο είτε μέσα σε ευρύτερα κοινωνικά σύνολα...