ΗΜΕΡΑ 90 μάλλον δε μου μίλησες πολύ για τη μοναξιά και τις τρύπες που ανοίγει μάλλον μου είπαν γι'' αυτή τα μάτια σου με εκείνη την απορία πως απουσία θα πει να βυθίζεσαι σε ένα ωκεανό ολοσκότεινο και άδειο μόνη...
ΔΕΝ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ Ξεκούρασε το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου κι άκου πώς συσσωρεύονται τα ερείπια πίσω απ’ τη σχολή του Σαλαδίνου, άκου τα θαμμένα σπίτια της Λίφτα άκου τον κατεστραμμένο μύλο, τα παιδιά που μαθαίνουν ανάγνωση στο ισόγειο του τζαμιού, άκου να σβήνουν τα φώτα για τελευταία φορά στα ψηλά μπαλκόνια της Κοιλάδας του Σταυρού, άκου το πλήθος που σέρνει τα πόδια του, άκου πώς επιστρέφει, άκου πώς παραρίχνουν τα σώματα, άκου πώς ψιθυρίζουν στο βάθος της Θάλασσας της Γαλιλαίας, άκου όπως ένα ψάρι στην Κολυμβήθρα που επιτηρείται από έναν άγγελο, άκου τις ιστορίες των ντόπιων που έχουν κεντηθεί σαν καφίγιες μες στα ποιήματα, άκου τους θρήνους των τραγουδιστριών καθώς γερνάνε, όχι όμως και οι φωνές τους, άκου τα βήματα των γυναικών της Ναζαρέτ που διασχίζουν τον αγρό, άκου το τραγούδι του καμηλιέρη που δεν σταματά να με βασανίζει γιατί πάντα καταλήγει να φεύγει...
(ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙ- ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΡΜΑΙΚΟ) Στις τρεις τη νύχτα ο Θερμαϊκός είναι μια λίμνη με δεκάδες τηλεοράσεις αναμμένες Να βγεις κρυφά να δεις τη μοναξιά της σκόνης στα κλειστά περίπτερα μα και τ’ αμάξια που στην Βασιλίσσης Όλγας μοιάζουν αυτόβουλα σαν την Κριστίν του Κάρπεντερ...
ΑΝ ΖΟΥΣΕ ΣΗΜΕΡΑ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ Θα έδειχνε την τέχνη του να ανοίγεις το στόμα εκτοξεύοντας πέτρες, αναρχία, εξέγερση Αν ζούσε, θα έκανε πάνω-κάτω την Πατησίων μ’ ένα γαλάζιο νυχτικό και ξεπλυμένο πρόσωπο από τα δάκρυα για την κατάντια μας Θα έσπαγαν οι βιτρίνες με κάθε της στίχο Θα φιμώνονταν οι φασίστες,