Η Γιλά Μοσάεντ είναι μεγάλη Ποιήτρια, αρχετυπική και ανθρώπινη συνάμα, όχι για αυτά που συμβολίζει (το γεφύρωμα Δύσης κι Ανατολής, ως άλλη σύγχρονη Ευρώπη), αλλά γιατί πάσχει και συμπάσχει με όλα τα νοήμονα όντα...
"H οικογένειά μου κατέφτασε εδώ με μια μαρξιστική παράδοση ιδεών Αμέσως η μητέρα μου γέμισε το σπίτι με διακοσμητικούς γεροξωτίκαρους Ζύγιασε τα υπέρ και τα κατά του πλαστικού χριστουγεννιάτικου δέντρου λες και το πρόβλημα ήτανε δικό της Τα πρωινά ξεδιάλεγε τα φωνήεντα σε μακρά και σε βραχέα λες και οι ήχοι που βγαίναν απ’ το στόμα της μπορούσαν να ξεπλύνουν το λαδί της δέρμα"...
Με συγκίνησε πάραυτα το βάθος και οι απροσδόκητες ροές της μνήμης στο τελευταίο αυτό βιβλίο της Εύας Ρούνεφελτ, ο τρόπος με τον οποίο η λυρική γραφή ανοίγει κλουβιά και απελευθερώνει τα πουλιά του βιωμένου χρόνου και της συσσωρευμένης συνείδησης, που αναιρεί τα όρια ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον....
Ποιος με ονειρεύτηκε Ποιος με ονειρεύτηκε; Ποιος με έπαιξε; Ποιος με τραγούδησε στον τόνο του τραγουδιού του; Ποιος δανείστηκε τ όνομά μου; Ποιος επωμίστηκε τη σκιά μου; Ποιος φώναξε "εγώ" με το στόμα μου;...