Απόσπασμα: Άθλια Μοίρα της Παγκόσμιας Γυναίκας Που σακατεύεις τη Ζωή, πριχού τη ζήσουμε Ασκήμια δίμορφη, γαμήλια παστάδα Μήτρα κουτσή που Έρωτα δεν γνώρισες Βάλε τη Μάσκα του Θανάτου τώρα, κτύπα! Κάνε κομμάτια ότι απόμειν’ από μένα! Κόρη κρυμμένη εδώ μέσα, μίλα! Σα γερακίνα, με το ράμφος, με το νύχι Άνοιξε δρόμο προς το Φως και σώσου! Σ’ ότι αγάπησα, πως φέρνω δυστυχία?! Ααα, μια καρδούλα που κτυπάει, την ακούτε? Δύο καρδιές μου δώσανε, πως γίνεται? Δεν έχω σώμα πλέον, δυο κομμάτια Κάτω με τσάκισαν, χωρίστηκα, δεν είμαι Δεν έχω Νου ν’ αντισταθώ, να πολεμήσω Μόνο τικ- τακ, τικ-τακ, αυτό μονάχα....
Κατάντικρυ στην "Αρχή του Οδηγητή" - αυτό τον χυδαίο Γερμανικό Μυστικισμό- αντιπαραθέτουμε την άποψη του ίδιου του Αριστοτέλη για την Εργασία: "Σχολάζειν Δύνασθαι Καλώς"....
Το σκηνικό ποίημα "Υμνέομεν φως" αποτέλεσμα επιστημονικής και καλλιτεχνικής μελέτης, φιλοδοξεί να ανεβάσει στην σύγχρονη ολυμπιακή και άρα παγκόσμια σκηνή αυτό που φιλάρεσκα αποκαλείται "Ωραία ατομικότητα του ελληνικού πνεύματος", όπως ακριβώς καταγράφτηκε, αμφισβητήθηκε και τελικά καταξιώθηκε μέσα σε μια δαδρομή τριών χιλιάδων χρόνων (βλέπε βιβλιογραφία στο επίμετρο)....