Ο Βίκτωρ Ουγκώ (γαλλικά: Victor Marie Vicomte Hugo) (26 Φεβρουαρίου 1802 - 22 Μαΐου 1885) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός, ο πλέον σημαντικός και προβεβλημένος εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού. Από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του αντιλήφθηκε το λογοτεχνικό του ταλέντο και ξεκίνησε τις μεταφράσεις έργων από τα λατινικά καθώς και δικές του πρωτότυπες ποιητικές εργασίες. Η αξία του αναγνωρίστηκε σύντομα μέσα στο γαλλικό ακαδημαϊκό κύκλο αλλά και στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Ταυτόχρονα ασχολήθηκε με την πολιτική μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά του "Lettre a une femme" (Γράμμα σε μία γυναίκα): "Je ne sais plus mon nom, je m'appelle Patrie!" (Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς). Προ πάντων, όμως, ως ο μεγαλύτερος Γάλλος συγγραφέας του άμεσου μετεπαναστατικού περιβάλλοντος, ήταν ο ποιητής του νέου κόσμου, ο προφητικός, παραισθησιακός φιλόσοφος και μυθοπλάστης μιας ριζικά νέας εποχής.
Συγκλονισμένος ο Βίκτορ Ουγκό από μια καθημερινή πραγματικότητα της εποχής του, όπου αγριεμένα πλήθη χάζευαν διεστραμμένα τις εκτελέσεις στη λαιμητόμο, γράφει δυο ιστορίες-καταγγελίες κατά της θανατικής ποινής...
Ένας παρανοϊκός ιερέας, ένας πάμφτωχος καλλιτέχνης, ένας νεαρός στρατιωτικός και ένας παραμορφωμένος κωδωνοκρούστης, ο Κουασιμόδος, γοητεύονται από την όμορφη τσιγγάνα Εσμεράλντα...
Στο συναρπαστικό αυτό μυθιστορηματικό χρονικό του σύγχρονου Ισπανού συγγραφέα Αγουστίν Γκομέζ-Άρκος, παρουσιάζεται η ιστορία μιας πολυμελούς οικογένειας δημοκρατικών, χωρίς πάθος και με αίσθημα τιμής και ανθρωπιάς...
Στη µετάφραση των φιλελληνικών ποιηµάτων του Ουγκώ αποτυπώνονται ανάγλυφα όλα τα χαρακτηριστικά του ρεύµατος του ροµαντισµού, ο οποίος κυριάρχησε στα ευρωπαϊκά γράµµατα από τα τέλη του 18ου έως τον 19ο αιώνα, και του οποίου ο Γάλλος ποιητής υπήρξε θερµός θιασώτης: το µεγαλειώδες, το υπερβατικό, το ευγενές και το ιδεώδες, και βεβαίως η κυριαρχία των ζωηρών αντιθέσεων στην απόλυτή τους έκφραση, µε σκοπό να προκληθεί η ζωηρή συγκινησιακή συµµετοχή του αναγνώστη...