Τη νύχτα εκείνη που καίγονταν τα Εξάρχεια με πρόσωπα βγαλμένα από φλαμανδικούς πίνακες με λιγοστούς φωτισμούς σε απαλό κιτρινωπό χρώμα, με μάτια γάτων που βλέπανε στο σκοτάδι, με τον πόθο και το πάθος της ανατροπής στο αίμα, στην ψυχή, στο μυαλό και στα χέρια, γυρνάγανε οι σκιές μας στα αναχώματα και στα οδοφράγματα που είχαμε στήσει την ημέρα και απωθούσαμε τους οργανωμένους που έρχονταν να τα χαλάσουν....
"Φυλλομετρώντας τις σελίδες αυτού του βιβλίου, στ αφτιά μου φτάνει το θρόισμα από τις φυλλωσιές του μεγάλου Δάσους μέσα στην τροπική νύχτα, οι κουρασμένες κουβέντες των ανθρώπων που κάθονται γύρω απ τη φωτιά και μασάνε τον καρπό της κόλας για να ξεχαστούνε, οι πιτσιλιές από αίμα που κυλάνε πάνω στους τοίχους της παλιάς τούρκικης φυλακής και μετράνε τις ώρες και τις μέρες της απόγνωσης και της τρέλας των φυλακισμένων, παραισθήσεις που γεννάει η μοναξιά, τα τριξίματα της φωτιάς που ζεσταίνει τους τελευταίους κατοίκους της αθηναϊκής πλατείας και τα άτσαλα φτερουγίσματα των μεγαλόσωμων πουλιών στις εκβολές του ποταμού Κόνγκο....
Τα χιλιάδες ερημονήσια του Αιγαίου δίνουν την ευκαιρία στο σημερινό ανθρωποειδές των μεγαλουπόλεων να συρθεί έξω από τον πρωτογονισμό της μεγάλης σπηλιάς, όπου ζει, και ξεπερνώντας τον τρόμο του να βρεθεί μόνος μες στη φύση και να ξαναγοητευτεί απ᾿ αυτήν...