Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε ορόσημο στη μεγάλη συζήτηση που έγινε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κάτω από τη νωπή εντύπωση των βαρβαροτήτων του: σε ποιον βαθμό η επικρότηση της αντίληψης για τη σχετικότητα των κανόνων του δικαίου και των ηθικών αξιών, όπως υποστηρίχτηκε από το θετικισμό στη νομική επιστήμη και από την κυρίαρχη τάση της νεότερης κοινωνιολογίας, ευνοεί την ηθική αδιαφορία και τελικά την απανθρωπία; Ο Στράους, αρνούμενος τα θεμελιώδη αξιώματα του ιστορισμού και του σχετικισμού, ζητά ν αποδείξει ότι μια ανθρωπιστική κοινωνία μπορεί να στηριχτεί μόνο στην ιδέα ενός αναλλοίωτου φυσικού δικαίου....
Ο άνθρωπος σήμερα οφείλει να γνωρίσει το ευρύτερο πολιτιστικό του περιβάλλον, να αναζητήσει τις παγκόσμιες αξίες του ανθρώπου και ως πολίτης του κόσμου να αποκτήσει μία ανανεωμένη θεώρηση της φύσης και του ανθρώπου...
Η κρίση της νεωτερικότητας αυτο-αποκαλύπτεται, ή αλλιώς συνίσταται, στο γεγονός ότι ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος δεν γνωρίζει πλέον τι θέλει – με άλλα λόγια, δεν πιστεύει πλέον ότι μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος...