Πώς αφηγείσαι τον εφιάλτη; Πώς κάνεις την κόλαση λογοτεχνία; Τον πόνο τραγούδι; Στο καλύτερο ως τώρα βιβλίο της, η Ασλί Ερντογάν περιγράφει το ανείπωτο, αφαιρώντας τη φρίκη του, χωρίς να αλαφραίνει το υπαρξιακό του βάρος...
Τα 23 διηγήματα που περιλαμβάνονται είναι σύντομα και περιεκτικά: το πιο σύντομο εκτείνεται σε μόλις μία σελίδα, το πιο μακροσκελές σε έξι, και είναι γραμμένα με απλό τρόπο, βαθιά αντίληψη και ποικιλία θεμάτων...
«Το πρώτο λεπτό μετά τον θάνατό της, η συνείδηση της Τεκίλα Λεϊλά άρχισε να φθίνει, αργά και σταθερά, σαν την άμπωτη που απομακρύνεται από την ακτή…»
Για τη Λεϊλά, κάθε λεπτό μετά τον θάνατό της φέρνει στην επιφάνεια μια ανάμνηση των αισθήσεών της: κατσίκι με μπαχαρικά στιφάδο, εκείνο που θυσίασε ο πατέρας της για να γιορτάσει τη γέννηση του πολυπόθητου γιου· μπρίκια όπου αχνίζουν το λεμόνι με τη ζάχαρη για να αποτριχώνουν οι γυναίκες τις γάμπες τους, ενόσω οι άντρες προσεύχονται· τον καφέ με τους σπόρους καρδάμωμου που μοιράζεται μ’ έναν ωραίο φοιτητή στο πορνείο όπου δουλεύει...
«Πότε με ανάλαφρο χιούμορ και πότε με τρυφερό σαρκασμό, ένας έκπτωτος ποιητής του σαραγιού ζωντανεύει τα άνηβα εκείνα αγόρια που, ντυμένα γυναικεία, λικνίζονται στον ατάσθαλο Χορό των Κουταλιών υπό τους ήχους νταουλιών, λύρας και λαούτου, για να πουλήσουν τέλος το κορμί τους στον πρώτο πλειοδότη...
«Κάποιος βασανισμένος από την άθλια μεταχείριση του αφεντικού του γαϊδαράκος συναντάει ένα κοπάδι γελάδια να βόσκουν αμέριμνα και, συνειδητοποιώντας την αδικία σε βάρος των αβασταγών, αποφασίζει να αμφισβητήσει την τάξη του κόσμου με μια πράξη κοινωνικής ανυπακοής! Όντας από τους κορυφαίους τεχνίτες της παλατιανής οθωμανικής γραμματείας, ο Γιουσούφ Σινάν ή Σεϋχί του Γκερμιγιάν ή απλώς Γιατρός Σινάν (1373-1431), που γεννήθηκε στην Κιουτάχεια της Δυτικής Ανατολίας, σπούδασε οφθαλμολογία, λογοτεχνία και ισλαμικό μυστικισμό στην Περσία, ενώ χρημάτισε κουράντης αυτοκρατόρων και άλλων τρανών αρχόντων της εποχής, σκαρώνει αυτό το βραχύ, περίτεχνα σατιρικό και αυτοσαρκαστικό masnavi καθώς ταξιδεύει στο χωριό που του είχε χαρίσει εις αναγνώριση των υπηρεσιών του ο δαψιλής πάτρωνάς του σουλτάνος Μεχμέτ Τσελεμπή, μα στο δρόμο τον κατακλέβουν και τονε δέρνουν άγρια οι ληστές...
Δεν είχα παθιαστεί ξανά έτσι
Με το βύσσινο στο κλαδί,
Με το φως της βιτρίνας,
Με τη μυρωδιά σάλτσας στην κουζίνα μου,
Με το τρεχούμενο ποταμό, με το ιπτάμενο σύννεφο,
Ποτέ δεν είχα παθιαστεί τόσο με τη ζωή...